Καλώ ς ήρθατε ΣΤΗΝ Ηλεκτρονική σελίδα Η ΤΟΥ χωριού μας, Κλίνδια Ηλείας. Στόχος μας είναι η πρόσβαση και η έγκαιρη ενημέρωση για κάθε διαφορετικό χρόνο που προσέχουμε για τον διάλογο για τους χρήστες και το χωριστό μας.
Πολλές φορές πιάνουμε τον εαυτό μας να λέει: Αρκετά για σήμερα.
Ώρα για ξεκούραση, ώρα για παιχνίδι, ώρα για τηλεόραση.
Στην φύση αυτό δεν υπάρχει!
Κανένα δέντρο δεν θα πει, ψήλωσα αρκετά, φτάνει για σήμερα ή πήρα αρκετό ήλιο για σήμερα. Θα συνεχίσει να το κάνει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του.
Κανένα ζώο δεν θα σταματήσει καθώς μετακινείται για πιο πρόσφορα εδάφη. Θα περπατήσει μέχρι το απόλυτο όριο των δυνάμεών του.
Γιατί η φύση δεν παραιτείται ποτέ.
Απλά συνεχίζει.
Όταν έχεις ένα στόχο, ένα όνειρο μην σταματάς αν δεν το κατακτήσεις.
Δεν υπάρχει ποτέ "αρκετά", αν δεν νιώσεις βαθιά μέσα σου ότι έκανες ότι καλύτερο μπορούσες για σήμερα.
Γιατί κάθε μέρα είναι διαφορετική απο την άλλη και δεν ξαναγυρίζει ποτέ.
Θυμήσου όταν ήσουν παιδί, δεν έλεγες ποτέ έτρεξα αρκετά, ή έκανα ποδήλατο αρκετά ή έπαιξα αρκετά.
Δεν σταματούσες! Γιατί ήσουν ένα με τους κώδικες της φύσης.
Μεγαλώνοντας, μπήκαν μέσα σου τα πιστεύω των "πολλών", σου μετέφεραν τα δικά τους όρια, και σιγά σιγά τα έκανες δικά σου πιστεύω.
Μόνο που οι άλλοι δεν έχουν τα δικά σου όνειρα.
Γιατί τα όνειρα αυτά είναι ξεχωριστά για τον καθένα!
Και ο Κύριος σε προίκισε με μια τέλεια μηχανή που λέγεται ανθρώπινο σώμα για να μπορέσεις να τα κατακτήσεις.
Μην περιμένεις άλλο!
Γιατί οτιδήποτε αξίζει να το κάνεις, αξίζει μέχρι τέλους!
Οι δύο λύκοι (Ινδιάνικο Παραμύθι)
Ένα νέο αγόρι μίας φυλής Ινδιάνων αναρωτιόταν τι ήταν η ψυχή. Ρωτούσε τους πάντες μα κανενός η απάντηση, δεν ήταν ικανοποιητική. Μέχρι που ρώτησε τον ηλικιωμένο αρχηγό της φυλή τους. Εκείνος του μίλησε για τους δύο λύκους που υπάρχουν στη ψυχή κάθε ανθρώπου. Το αγόρι κάθισε δίπλα του και ο αρχηγός ξεκίνησε να του μιλάει για τη μάχη μεταξύ των δυο λύκων που υπάρχουν στις ψυχές όλων των ανθρώπων.
Ο ένας λύκος είναι το κακό και ότι συμβολίζει: το θυμό, τη ζήλια, τη θλίψη, την απογοήτευση, την απληστία, την αλαζονεία, την ενοχή, την προσβολή, την κατωτερότητα, το ψέμα, τη ματαιοδοξία και την υπεροψία. Ο άλλος λύκος είναι το καλό και ότι συμβολίζει: τη χαρά, την ειρήνη, την αγάπη, την ελπίδα, την ηρεμία, την ταπεινοφροσύνη, την ευγένεια, τη φιλανθρωπία, τη συμπόνια, τη γενναιοδωρία, την αλήθεια και την ευσπλαχνία.
Το αγόρι σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά τον ρώτησε «Και ποιος λύκος κερδίζει;» Ο γέρος Ινδιάνος απάντησε «Αυτός που ταΐζεις».
Ο Άνθρωπος, το άλογο και ο σκύλος (Πάουλο Κοέλιο, Βραζιλία)
Ένας άνθρωπος, το άλογό του και ο σκύλος του, περπατούσαν σε ένα δρόμο. Ξαφνικά έπιασε μία δυνατή βροχή και έτρεξαν να κρυφτούν κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Τότε τους χτύπησε ένας κεραυνός και έχασαν τις ζωές τους. Δεν αντιλήφθηκαν όμως ότι είχαν περάσει στον άλλο κόσμο και θεώρησαν ότι σταμάτησε η βροχή, οπότε μπορούσαν να συνεχίσουν την πεζοπορία τους. Ο δρόμος ήταν ανηφορικός, ο ήλιος έκαιγε και οι τρεις είχαν διψάσει πολύ. Μέχρι που συνάντησαν μία τεράστια πύλη που οδηγούσε σε ένα υπέροχο μέρος.
Ο άνθρωπος ρώτησε το φύλακα της πύλης ποιο ήταν αυτό το μέρος και ο φύλακας απάντησε πως ήταν ο παράδεισος. Ο άνθρωπος ρώτησε και πάλι, αν θα μπορούσαν να ξαποστάσουν και να πιουν λίγο νερό. Τότε ο φύλακας του απάντησε πως ο άνθρωπος μπορεί, τα ζώα όχι. Ο άνθρωπος, όσο και αν διψούσε, δε μπορούσε να αφήσει τους φίλους του. Χαιρέτισε και έφυγε.
Βρέθηκε σε ένα μονοπάτι ακόμα πιο όμορφο που τον οδήγησε σε μία πύλη που όμοια δεν είχε ξανά δει. Ένας πανέμορφος τόπος! Πλησίασε τον φύλακα της πύλης και τον ρώτησε αν θα μπορούσαν να ξεδιψάσουν κάπου και ο φύλακας τους οδήγησε σε μία πηγή. Ήπιαν αρκετό νερό και αφού ξεδίψασαν, ο άνθρωπος ρώτησε το φύλακα πως λέγεται αυτό το μέρος και ο φύλακας απάντησε πως είναι ο παράδεισος. Ο άνθρωπος απορημένος του είπε πως και στην άλλη πύλη που ρώτησε, πάλι ο παράδεισος είπαν ότι είναι. Και ο φύλακας απάντησε
«Όχι, εκεί ήταν η κόλαση. Εκεί μένουν όλοι αυτοί που είναι ικανοί να εγκαταλείψουν απλόχερα τους φίλους τους μόνο για τη δική τους ευχαρίστηση.»
ΓΙΝΕ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ
Απο μικροί όλοι μας αναζητούσαμε πρότυπα!
Με αυτούς ταυτιζόμασταν, σε αυτούς θέλαμε να μοιάσουμε και πολλές φορές κάποιοι εξ ημών,
κοιμόμασταν με τα βιβλία κάτω απο το μαξιλάρι μας για να δούμε και το...ανάλογο όνειρο!
Όλοι οι ήρωες είχαν ένα κοινό: Την αγάπη για αναζήτηση!
Κάποιοι για να δουν τον κόσμο, να βρουν το χαμένο θυσαυρό, να σώσουν μια αγαπημένη,
ή να περάσουν τις απαραίτητες δοκιμασίες για να εξαγνιστούν.
Αλλά σε κάθε μύθο/παραμύθι, στην πραγματικότητα αυτή η αναζήτηση έχει ένα και μόνο σκοπό:
Tην αναζήτηση του εαυτού μας - Γνώθι Σ αυτόν
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανακαλύψει τον ταξιδευτή που κρύβετε μέσα σε όλους μας.
Έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους Δράκους και τις κακιές μάγισσες!
Έτοιμοι να διαβούν το δύσκολο δρόμο , και να φτάσουν στις εσχατιές του κόσμου, αρκεί να βρούν το μεγάλο μυστικό.
Το μυστικό που θα απελευθερώσει την ασύλληπτη δύναμη που κρύβεται μέσα μας.ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Η απίστευτη ζωή των τζιτζικιών
Σ’ αυτό το πανέμορφο και πολύ συγκινητικό βίντεο, μαθαίνουμε τον κύκλο ζωής του ταπεινού και γνώριμου τζιτζικιού, που όπου να’ ναι θα αρχίσει να τραγουδάει έξω απ’ τα παράθυρά μας. Πιθανότατα δεν γνωρίζατε ότι το τζιτζίκι, με μια πρώιμη μορφή, ζει σαν ταπεινό σκουλήκι κάτω από το έδαφος για δεκαεπτά χρόνια.
Ή πως, από τη στιγμή που βγαίνει στην επιφάνεια, σκαρφαλώνει στα δέντρα, βγάζει φτερά κι αρχίζει να τραγουδά, έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Λίγες εβδομάδες αργότερα, πεθαίνει.
Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν τουλάχιστον 2.500 είδη τζιτζικιών, τα οποία μπορούν να χωριστούν χονδρικά σε τρεις κατηγορίες. Κάποια ζουν 17 χρόνια κάτω από τη γη, άλλα 13 και κάποια άλλα 4. Τα έξι είδη τζιτζικιών που συναντάμε στην Ελλάδα, δε, είναι από αυτά που ζουν 4.ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Αν θες να ταρακουνήσεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα να ταρακουνήσεις τον εαυτό σου. "
Ο Πυθαγόρας ένας από τους κορυφαίους φιλοσόφους της ανθρωπότητας, μας άφησε κάποιες καταπληκτικές αρχές για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας
αλλά και ένα φίλτρο τριών ερωτήσεων που πρέπει να υποβάλλουμε τον εαυτό μας πριν κοιμηθούμε
ώστε σιγά-σιγά να μάθουμε την αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, τα πάθη μας, και με αυτόν τον τρόπο να γινόμαστε συνεχώς καλύτεροι, δηλαδή το Αιεν Αριστεύειν
Τα θρυλικά αυτά τρία ερωτήματα:
1. Που έσφαλα;
2. Τι καλό έκανα;
3. Τι έπρεπε να κάνω και το παρέλειψα;
(Χρυσά Επη στίχ. 40-45)
“Πη παρέβην; Τι δ' έρεξα; τούτων χρη εράν σε”.
Με αυτόν τον τρόπο, εξετάζουμε τον βιο μας, και γινόμαστε πιο ευ-συνείδητοι, αποκτούμε μεγαλύτερη συν-ειδητότητα του τι λέμε και τι κάνουμε,
ώστε και περιορίζουμε τα λάθη μας, και ο λόγος μας, γίνεται όφελος για τον αδελφό μας, όχι κολακείες,
αλλά αλήθειες με τρόπο που βοηθούν τον άλλο να κατανοήσει τυχόν λάθη του.
Βελτιωνόμαστε διαρκώς, αλλάζουμε προκατειλημμένες απόψεις και αποκρυσταλλωμένες πεποιθήσεις, και ξαναμαθαίνουμε τυχόν ελλείψεις μας.
Γιατί στον αιώνα που ζούμε, αμόρφωτος δεν είναι εκείνος που δεν γνωρίζει να γράφει και να διαβάζει,
αλλά εκείνος που δεν μπορεί να μάθει, να ξεμάθει και να ξαναμάθει...
Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Είπε: "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας.
Ο ένας είναι το κακό.
Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το καλό.
Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό."
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του, "ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά, "αυτός που ταΐζεις."
Ένας άνθρωπος, το άλογό του και ο σκύλος του, περπατούσαν σε ένα δρόμο. Ξαφνικά έπιασε μία δυνατή βροχή και έτρεξαν να κρυφτούν κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Τότε τους χτύπησε ένας κεραυνός και έχασαν τις ζωές τους. Δεν αντιλήφθηκαν όμως ότι είχαν περάσει στον άλλο κόσμο και θεώρησαν ότι σταμάτησε η βροχή, οπότε μπορούσαν να συνεχίσουν την πεζοπορία τους. Ο δρόμος ήταν ανηφορικός, ο ήλιος έκαιγε και οι τρεις είχαν διψάσει πολύ. Μέχρι που συνάντησαν μία τεράστια πύλη που οδηγούσε σε ένα υπέροχο μέρος.
Απο μικροί όλοι μας αναζητούσαμε πρότυπα!
Σ’ αυτό το πανέμορφο και πολύ συγκινητικό βίντεο, μαθαίνουμε τον κύκλο ζωής του ταπεινού και γνώριμου τζιτζικιού, που όπου να’ ναι θα αρχίσει να τραγουδάει έξω απ’ τα παράθυρά μας. Πιθανότατα δεν γνωρίζατε ότι το τζιτζίκι, με μια πρώιμη μορφή, ζει σαν ταπεινό σκουλήκι κάτω από το έδαφος για δεκαεπτά χρόνια.
